Het begon ongeveer een tweetal weken geleden. Er was een bestelling geplaatst bij Ikea voor een mooie nieuwe keuken. Als een klein kind in een snoepwinkel liep ik met maar liefst 3 karretjes door het immense magazijn. Er waren stellingen zo hoog dat de bovenkant aan het oog onttrokken werd. Tussen dit woud van Billy’s en Faktum’s heb ik voorzichtig alle onderdelen bij elkaar weten te sprokkelen.
Thuis aangekomen heb ik alles voorzichtig uitgeladen en omdat de spanning niet meer te harden was ben ik gelijk begonnen her en der wat schroeven in te draaien. Uiteraard wel volgens de bijgeleverde Ikea strips. Ik voelde de priemende ogen van ‘het mannetje’ in m’n rug, dus heb alles met veel geduld en liefde in elkaar gezet.
Maar toen ging het vreselijk mis. Kastje 3. Hier was iets niet goed. Het mannetje vertelde mij in geuren en kleuren dat ik in de Domsjö doos moest kijken, daar zou een verrassing in zitten en ik mocht twee onderdelen uit de doos van het kastje zomaar weggooien. Tja, het mannetje zal het wel weten, dus zo gezegd, zo gedaan. Maar het was niet goed. Met deze twee nieuwe onderdelen stond het kastje van de spoelbak erbij als een mislukte Martinitoren.
De dagen kropen voorbij en het beeld van de mislukte Martinitoren kreeg ik niet uit mijn hoofd. Ik besloot de daad bij het woord te voegen en ging op pad naar Ikea. Daar aangekomen heb ik de vriendelijke dame uitgelegd wat er was gebeurt en dat het mannetje het wel eens bij het verkeerde eind kon hebben. Ze verwees me door naar de collega’s van de keukenafdeling. Wonderwel stond daar dezelfde kast als de mijne, maar deze was wel goed. Gelukkig zag de dame van de keukenafdeling ook dat er iets niet klopte. Het was millimeter werk, maar de beugels uit de Domsjö doos waren simpelweg te lang. Ik mocht terug naar de Klantenservice en zou een nieuwe krijgen.
Na een barre tocht van enkele honderden meters waarbij ik ouden van dagen en gezinnen met kinderen al slalommend moest zien te ontwijken kwam ik terug bij de Klantenservice. Tot mijn spijt stond er een andere medewerker achter de balie. Ik was halverwege mijn wonderlijke verhaal toen ik vanuit mijn ooghoek de andere Ikea dame zag die mij eerder geholpen had. Zij… stamelde ik… zij… zij weet er alles van. De redding was nabij. Er zou een nieuwe Domsjö doos opengemaakt worden, speciaal voor mijn beugeltjes. Meerdere gele Ikea mannetjes en vrouwtjes vroegen naar de bedoeling van die twee mysterieuze witte beugels die daar op de toonbank lagen. Ze zijn te lang, ze zijn te lang verkondigde de Klantenservice dame aan iedereen. Ik zag aan de gezichten van de andere Ikea medewerkers dat ze haar niet geloofden.
Maar toen gebeurde datgene wat niemand had verwacht. De vriendelijke Klantenservice dame kwam terug….. met in haar handen twee maagdelijk nieuwe witte beugels…. Ze had ze opgemeten en naast de andere beugels gelegd en toen vertelde ze mij wat ik al lang wist: Deze zijn goed, die andere beugels zijn te lang. Het was millimeter werk, maar die andere zijn te lang.
Mijn dag kon niet meer stuk. Met opgeven hoofd, een brede glimlach en twee nieuwe beugels verliet ik tevreden het Ikea pand. Het mannetje heb ik later die dag nog terug gezien, maar zijn priemende ogen heb ik niet meer gevoeld.
