Toen ik 12 jaar geleden mijn huisje kocht stond er een mooie groene coniferenhaag tussen mij en mijn buren en mijn buren hun buren. De buurman van de buurman onderhield de haag tussen hun beiden en mijn vader de haag tussen mij en mijn buren. Iedereen blij. Totdat de buren van de buren gingen verhuizen en hier nieuwe bewoners kwamen met niet zulke groene vingers. De coniferen werden niet meer zo in toom gehouden, dus ze namen het ervan en proberen met hun toppen de zon aan te raken. Gelukkig groeien coniferen niet zo snel. Het was wel gedaan met de
keurige haag.
Mijn buren gingen een paar jaar later ook verhuizen. Wat er daarna gebeurde aan de andere kant van de coniferenhaag weet ik allemaal niet meer, maar het heeft de haag geen goed gedaan. Toch werd ze wel regelmatig gesnoeid. Weer een paar jaartjes later kreeg ik weer nieuwe buren. Die hadden donkergrijze vingers, geen groene. Daarmee werd het doodvonnis voor de coniferenhaag getekend. Ik onderhield mijn kant nog steeds en knipte de toppen eruit, omdat ik niet wilde dat de haag nog hoger worden hing (hij was inmiddels al zo’n 2 1/2 meter hoog). De buren snoeiden de haag zo hoog als ze konden komen, áls ze al snoeiden. Dit resulteerde in een wel hele vreemde haag. Een haag met overhang aan de bovenkant. Ze konden net zo goed niet snoeien.
Een paar maanden terug. Weer nieuwe buren. Bij het voorstellen vertelde de buurvrouw al dat ze geen fan was van coniferen en of ze ook weg mochten. Ja, graag, was mijn antwoord. Ik had inmiddels ook al een haat-liefde verhouding met de coniferen, omdat de haag niet meer in toon te houden was. Het was niet meer de haag van weleer. De nieuwe buurvrouw heeft gelijk de daad bij het woord gevoegd, want een paar dagen later heeft de buurvrouw de daad bij het woord gevoegd en is de haag tenonder gegaan. Evenals de kerstboom die ik in het hoekje van de tuin gepland had. Dat was ook niet veel soeps meer. Het enige wat er over bleef was een rij stronkjes.
Samen met mijn broertje en Bob, Bob Cat, zijn we deze te lijf gegaan. We hadden nog wat twijfels of dit minikraantje de stronken er wel uit kon krijgen, maar het is gelukt. Ook een betonnen paal van de duiventil van de oudbewoner van mijn huis is foetsie. Met een aanhanger hebben we de stronkjes afgevoerd.
Ik had een goede schuttingbouwer gevonden en de buurvrouw kon zich vinden in het ontwerp. Evenals mijn buurman aan de andere kant, want ook naast mijn garage moest een nieuwe schutting komen. Deze was verrot. Een weekje terug stonden de schuttingbouwers op de stoep en zijn ze begonnen met het uitzetten van de palen. In een dag stond er een nieuwe schutting tussen de buren van de buurvrouw en tussen mij en de buurvrouw. De schutting tussen mij en de buurman hebben ze een dag later geplaatst.
Al met al ben ik zeer tevreden over het eindresultaat. Dit is een hele verbetering ten opzichte van de coniferenhaag. Deze was inmiddels zo uitgedijd dat ik er nu gewoon een halve meter tuin bij heb gekregen! Nu moet het graszaad nog even goed z’n best doen zodat ik straks weer een strak gazonnetje heb.
