Ja, je leest het goed. Ik heb een tweede klaplong gehad. Inmiddels ben ik alweer thuis na een operatie eraan.
Het begon op donderdag 20 september. Ik zat gewoon lekker te werken achter m’n bureau op kantoor. Ineens begon ik een pijn te voelen die ik herkende. Eerst maar genegeerd en een paracetamolletje genomen. Zou wel weer overgaan dacht (en hoopte) ik. Toch koste het lopen naar de trein na het werk me toch wel wat meer moeite dan normaal. Ik moest flink op adem komen toen ik eenmaal in de trein zat. ’s Avonds nog bij mij ouders gegeten en op bed gegaan met een aspirientje. Maar die nacht ging al niet lekker. Ik heb niet fatsoenlijk kunnen slapen en was de hele tijd rillerig. Toen toch maar mijn collega gemeld dat ik niet op het werk zou komen omdat ik vermoede weer een klaplong te hebben en direct een afspraak bij de huisarts gemaakt.
En de huisarts bevestigde mijn vermoeden. Daarop thuis nog wat spulletjes gepakt en door m’n zusje naar het UMCG gebracht, naar de eerste hulp. Daar ruim een uur zitten wachten (terwijl een klaplong toch z.s.m. behandeld moet worden). Maar na klagen van mijn kant toch direct geholpen. Daarna nog allerlei artsen aan m’n bed gehad en uiteindelijk heeft men een drain ingebracht. Daarna naar de bekende afdeling E4VA gebracht waar ik een aantal oude bekende verpleeg(st)ers tegenkwam. Ze herkenden mij ook nog. 🙂 Gelukkig een heel mooi plekje bij het raam gekregen op de 4-persoons zaal. Trouwens de vorige keer was de long voor ongeveer 2/3 ingeklapt, deze keer was hij helemaal ingeklapt. Hij hing er als een slappe zak bij. Gelukkig zit hij wel vast. 🙂
De drain heeft er 5 dagen in gezeten. Bijna iedere dag is er een röntgenfoto gemaakt waarmee ze kunnen zien of de long op z’n plek ligt. De vorige keer was mij al verteld dat als ik een 2e klaplong zou krijgen ik eraan geopereerd zou moeten worden. Ik wist dus al wat er te wachten stond. Op zich kon ik nee zeggen, maar je wilt toch de beste behandeling en dat is een operatie. Dinsdag kwam de chirurg langs om mij te vertellen wat er ging gebeuren. Een hele aardige mevrouw die mij heel duidelijk en prima uitgelegd heeft wat het plan was. Daarna kwam de narcotiseur langs om o.a. de pijnbestrijding na de operatie te bespreken. Ik had de keuze tussen een morfinepompje via het infuus of een epiduraal. Bij een epiduraal wordt er een klein slangetje in je rug ingebracht. Vergelijkbaar met een ruggenprik alleen iets minder diep. Door dit slangetje wordt een continue pijnbestrijding gegeven. In eerste instantie gekozen voor de morfine.
Woensdag was ik als tweede aan de beurt, rond een uur of half 11. Ik ben ’s ochtends maar wat rond gaan lopen op de afdeling om de gedachtes wat te verzetten. In het ziekenhuis gaat de wekker ’s ochtends al om half 8. 🙂 Toen ik net even lekker in de bezoekersruimte zat kwam de zuster eraan dat ik aan de beurt was. Snel even leeg getankt, een mooi ziekenhuis schortje aangeschoten en in bed gekropen. Van de zuster nog twee paracetamol gekregen en een kalmeringstabletje en toen met bed en al naar de O.K. Daar aangekomen nog weer even over de epiduraal gehad en hier uiteindelijk ook voor gekozen. Dat was toch de beste keuze met de minste pijn.
Daarna van de O.K. naar de operatiezaal gereden. Vlak voor je de operatiezaal ingaat kom je nog in een klein kamertje waarin het hele team wat je gaat opereren om je bed staat en waarbij de chirurg aan haar collega’s verteld wat er gaat gebeuren. Ik vond dat wel een grappig momentje. Iedereen stelt zich nog even voor. Daarna overgestapt op de operatietafel; een ontzettend smal en niet lekker liggend bed. 😛 Daarna werd ik de daadwerkelijke operatiekamer ingereden. Vervolgens moest ik op de rand van het bed gaan zitten met een bolle rug en werd de epiduraal ingebracht. Daar voel je eigenlijk niets van. Alleen wat vreemd gewroet in je rug. Vervolgens kwam de narcotiseur met een kapje aan. Het laatste wat ik me herinner was dat hij zei dat er een beetje zuurstof in zat… Nope, dat was niet alleen zuurstof…. 🙂
Ik werd weer wakker op de uitslaapkamer met twee nieuwe drains en een nieuw infuus (ik had er nog 1 van de eerste hulp in m’n arm, maar nu een nieuwe in mijn rechterhand), maar zonder een centje pijn. Op zich was ik ook vrijwel direct weer bij mijn positieven. Ik vroeg gelijk of dat andere infuus uit m’n arm kon, omdat ze hem bij de operatie niet gebruikt hebben. De zuster heeft hem er gelijk uit gehaald. Deze zuster vertelde nog dat ze ook uit Kommerzijl komt. Niet lang daarna kwamen de zusters van de afdeling me weer ophalen. Rond 2 uur was ik weer terug op de afdeling. Ik denk dat de operatie ongeveer 2 uur geduurd heeft.
’s Avonds eindelijk weer een lekkere warme hap gehad: spruitjes met aardappelpuree en kipfilet. Och, wat heeft dat heeerlijk gesmaakt!
Tot zaterdag heb ik eigenlijk niet veel kunnen doen, omdat ik aan allerlei slangen vastzat. De chirurg is in de tussen tijd nog langs geweest en heeft verteld dat alles volgens plan gegaan is. Daarnaast heb ik nog twee keer een dame van de pijnbestrijding aan bed gehad om te kijken of de pijnbestrijding nog afdoende was. Standaard kreeg ik ieder uur 8 ml pijnbestrijding via m’n rug. Ik kon zelf nog op een knopje drukken (1x per uur) voor een extra 4 ml. Daar heb ik maar 1 keer gebruik van gemaakt. De pijn was prima te handelen, tot zaterdag. Zaterdag wrdt ik namelijk verlost van heel wat slangen in 1 keer: de blaascatheter, de epiduraal en 1 van de drains. Tussentijds worden er namelijk ook nog steeds röntgenfoto’s gemaakt om te zien in hoeverre de long op zijn plek ligt. Hiervan hebben ze 1 keer een foto in bed gemaakt met een mobiel röntgenapparaat en 1 keer ben ik met slangen en kastjes in de rolstoel naar de röntgen gebracht.
Goed, de zaterdag, dat was de allerminste dag van de hele 10 dagen dat ik in het UMCG lag. Op zich ging alles prima. De epiduraal en catheter gingen er ’s ochtends uit en de eerste drain iets na het middaguur. Het verwijderen van die slangen is ook zo goed als pijnvrij. Van de epiduraal voelde ik alleen een rare speldenprik in m’n schouderblad en de drain verwijderen voel je in z’n geheel niet. Alleen trok de longarts de hechtingen (het zogeheten tabakszakje) die het gat van de drain dichttrekt nogal hard aan. ’s Middags kwamen vrienden nog op bezoek en daarna, rond een uur of 4 m’n ouders. Toen m’n ouders kwamen was ik helemaal ingekakt. Alles deed zeer. Waarschijnlijk was toen het beetje pijnmiddel wat nog van de epiduraal in m’n lijf zat ook uitgewerkt. Ik kon alleen in bed liggen. Zelfs rechtop zitten in bed ging niet. Daarop de zuster maar om wat extra pijnbestrijding gevraagd. Naast de paracetamol kreeg ik nu ook een extra, sterker, tabletje. Maar ik liet me niet uit het veld slaan en ben steeds een stapje verder gegaan; eerst zitten in bed, daarna op de rand van het bed, toen rechtop staan en uiteindelijk naar de w.c. gelopen. Dat heeft me wel een uur gekost.
Zondag is drain nummer 2 eruit gegaan. Gelukkig trok de longarts deze hechting niet zo hard aan. De zuster had zaterdag al voorspeld dat ik maandag misschien naar huis mocht. Ik geloofde er niets van, maar bij het verwijderen van drain 2 verdween ook het beetje pijn wat ik nog had. Schijnbaar irriteerde de drain toch wel erg. En inderdaad, maandagmiddag mocht ik naar huis. Nu ben ik thuis nog aan het herstellen van de operatie. De pijn is nog niet weg namelijk en dat kan ook wel eventjes duren. In elk geval heb ik straks, eind oktober, nog weer een controle afspraak.
De operatie die men bij mij gedaan heeft heet een VATS (Video-Assisted Thoracoscopic Surgery). Ze maken drie kleine sneetjes in je zij. Hiermee kunnen ze instrumenten en een camera inbrengen om kapotte longblaasjes te verwijderen wat een klaplong veroorzaakt. Bij mij zijn ze een stapje verder gegaan en hebben ze een pleurodesis uitgevoerd. Dat houd in dat 95% van het borstvlies verwijderd is. Hierdoor creëer je binnenin een enorme schaafwond. Maar dit zorgt ervoor dat het longvlies gaat vastgroeien aan de borstwand. Hierdoor is de kans dat je ooit weer een klaplong krijgt vrijwel nihil (garanties geven ze echter niet). Maar ik hoop echt van harte dat dit bij mij de laatste keer was.
Ik lag niet voor m’n plezier in het UMCG, maar de zusters en broeders van de afdeling E4VA hebben mij super verzorgt Petje af! Ook voor de kundige en vriendelijke chirurg en artsen!
Voor wie wil zien wat er bij mij gebeurt is, hier staat een leuk filmpje ervan: http://youtu.be/ddZCONAnMnQ.