Weer lekker thuis.

Sinds gisteren ben ik weer lekker thuis in m’n eigen stekkie. Heeeerlijk. Gistermiddag ben ik uit het UMCG ontslagen. Maandagavond was de zuiging op de drain al stop gezet. De volgende ochtend, dinsdag, zouden ze om 6 uur klemmen op de drainslang plaatsen. Dat gebeurde ietsje later pas, rond 8 uur. En dan zit je daar met twee van die joekels van scharen aan de drainslang. Lopen met zo’n waterslot is nog te doen, maar met twee van die scharen wordt het toch wel lastig. Ik ben eerst maar even op bed blijven zitten in afwachting tot het maken van de foto, maar dat duurde me te lang, dus broek aan en ik ben maar in de stoel gaan zitten wachten. Ik had me ook wel even willen wassen, maar ook dat was lastig met die scharen. Ik hoopte dat de drain er na de foto uit kon, dus heb nog maar even zitten wachten.

Rond 12 uur is de foto gemaakt. De longarts was net op de kamer toen ik terugkwam, dus die moest de foto nog zien. Ik ben toch maar even met scharen en al de douche ingedoken. Even lekker opfrissen. Met 1 schaar rustend op de rand van de broek en de andere in de broekzak ging het wel. Rond een uur of twee kwam de longarts in opleiding met het goede nieuws: de drain mocht eruit. Eigenlijk ging dat iets anders; de verpleger en de arts stonden in het halletje naar de kamer en zeiden tegen elkaar: “zullen we er vandaag een drain uithalen?” Ja, je kon niet zeggen dat ze in het ziekenhuis geen humor hebben. Er is heel goed voor me gezorgd. Petje af voor iedereen daar. Ik lag er niet voor de lol natuurlijk, maar heb me prima vermaakt. Desondanks hoop ik wel dat dit éénmalig was en m’n long lekker op z’n plekje liggen blijft tot ik oud en wijs ben. 🙂

Maar goed, de drain mocht er dus uit gistermiddag. Dat was in een poep en een scheet gebeurt. Je verwacht er heel veel van, want ze hebben toch iets in je lijf gestoken wat er niet hoort. Maar het eruit halen van die slang voel je niet. Al neuriënd werd hij eruit gehaald. Ik moest neuriën van de arts, omdat ze zo kon horen dat ik nog aan het uitademen was. Daarna een beetje vaseline op de wond en een joekel van een pleister erop. Die zit er nu nog. Na 24 uur mag hij er vanaf en kan ik weer onder de douche.

Wat voelt dat toch ook heerlijk om een diepe teug lucht in te ademen zonder pijn en het hoesten en lachen is nu ook weer pijnloos. Ondanks dat de ‘overlast’ die ik ondervond van mijn klaplong me alles meeviel had ik toch wel pijn bij diep inademen en hoesten en lachen. De pijn die je hebt is ook lastig te omschrijven. Het voelt als rugpijn, maar dat is het niet. Soms voelde ik ook pijn op mijn borst. Maandagavond was de pijn wel het ergste. Ik wist niet hoe ik zit of liggen moest zonder wat te voelen. Maar 2 paracetamolletjes en een half uurtje later werdt het gelukkig weer dragelijker.

Het is niet helemaal een blogpost in chronologische volgorde geworden, maar het belangrijkste is ik weer lekker fijn thuis ben. De komende dagen moet ik nog rustig aan doen en dan zullen we volgende week maar weer eens zien hoe het werken gaat. M’n ouders heb ik vandaag nog even verrast met een bloemetje. Dat hebben ze dubbel en dwars verdient voor alle goede zorgen voor mij en de ellende. Dit is tenslotte al de tweede keer dat onze vakantie zo’n raar eind krijgt. 30 jaar geleden lag ik ook al in het ziekenhuis. Op 3-jarige leeftijd met een gebroken arm, waardoor de vakantie op Texel ook in duigen viel. Hopelijk blijft het hierbij.

De vakantie naar USA moet helaas wel geannuleerd worden. Ik mag het komend half jaar niet vliegen en daarnaast mag ik nooit duiken.
Ik ben vast nog wat vergeten te vermelden, maar niet iedereen hoeft alles te weten… 🙂